Dziecko w tym wieku jest komunikatywne, ale nie gadatliwe (u nas dominuje język migowy i analiza pomruków albo pisków, rozpoznaję bezbłędnie co który rodzaj oznacza). Nosi jeszcze pieluszkę, ale ma za sobą próby sikania do nocniczka (raczej te mniej udane, bo zazwyczaj obsikiwany jest obszar obok nocnika w trakcie gdy zachęcam go żeby usiadł). Dieta rozszerzona do granic możliwości, wspólny zdrowy obiad to u nas coraz częściej norma. Ponadto Młody jest na tyle mobilny, że można wyjść na spacer za rękę - jest to frajdą samo w sobie ale ma też taką zaletę, że dotleniony i zmęczony fizycznie malec wieczorem chętnie idzie spać. Poza tym poznawanie świata z perspektywy istoty stopającej samodzielnie po ziemi jest milion razy ciekawsze niż z perspektywy wózka - nie umyka żaden patyk, kamyk czy listek,
Zanim jednak osiągneliśmy stan ogólnej szczęśliwości musieliśmy przebyć niełatwą drogę. Dla upamiętnienia i ku przestrodze innym podzielę się z Wami tym co czułam na najwcześniejszych etapach macierzyństwa.
Pierwszy miesiąc. Po powrocie ze szpitala dopadł mnie mały stres, bo do tej pory zawsze był przy mnie ktoś kto odpowiadał na nurtujące młdą matkę pytania, a teraz jak ja sobie poradzę? Nie było źle, ale dopadł mnie kilkudniowy bejbi blues. Nie życzę nikomu, masakra! Aczkolwiek w związku ze zmianami hormonalnymi które nota bene zajść muszą w organizmie kobiety, jego wystąpienie jest wielce prawdopodobne. Na przemian płakałam ze szczęścia i z przerażenia (więc z boku patrząc: ryczałam na okrągło). Łapałam doła bo: karmienie trwało długo, młody za długo spał, młody miał kolkę etc.
Generalnie pierwszy miesiąc należy PRZETRWAĆ, bez analizowania czy jest się matką roku czy też nie. Trochę rozczarowało mnie to, że nie było miejsca i czasu na uczucia wyższe. Owszem gdy moje cudo spało wpatrywałam się w niego jak w obrazek, ale nie czułam wzajemności. Byłam tylko cycem co wykarmi, rękoma które obejmą. Poza tym jak tu egzaltować miłość nad życie skoro 99% czasu i 200% mocy poświęca się na pielęgnację i karmienie dziecka? Bo jak nie zmienianie pieluszki (co karmie zdarzała nam się kupa) to pielęgnacja kikuta, obcinanie pazurków, kąpiel, ubieranie, ulanie, znowu przebieranie... Nudne to w całej swej powtarzalności ale w ten włąśnie sposób wyraża się w pierwszych tygodniach miłość do maleństwa :)
Pierwszy miesiąc to walka, jeśli nie z właśnym zmęczniem/niedospaniem to np. z zaparciami malucha. Jeśli przetrwaliście ten pierwszy miesiąc bez strat w ludziach to dla mnie już zyskałaś tytuł matki roku! Tak trzymaj, teraz będzie już tylko lepiej! (c.d.n.)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz